24 - 44 รักนี้มิอาจกั้น

รายการถ่ายทอดสดพิธีประกาศรางวัลใหญ่ในวงการภาพยนตร์ของฮอลลีวูด

ที่ถ่ายทอดผ่านทีวีจอแบนขนาดใหญ่ในห้องนอนดูคึกคักไม่ต่างจากทุกปี เพราะ นักแสดงชื่อดังทั้งชายและหญิงต่างมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง ท่ามกลางเสียงกรี๊ดของ แฟนๆ และแสงแฟลชวูบวาบของบรรดาช่างภาพจากเกือบทุกมุมโลกที่แห่กันมา ทำข่าว ในขณะที่บรรดานักแสดงชื่อดังและไม่ดัง รวมถึงผู้กำกับ ทีมงานผู้สร้างเริ่ม ทยอยกันเดินเข้ามาในงาน ทั้งชายและหญิงล้วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าของห้องเสื้อ

ชื่อดังมาประชันโฉมกันเต็มที่ต่างเดินกรีดกรายไปบนพรมแดงให้ช่างภาพถ่ายรูป

ทุกคนต้องหล่อที่สุด สวยที่สุด ดูดีและสง่าที่สุด เพราะว่ามีผู้คนนับล้านกำลัง จับตามองการถ่ายทอดสดในวันนี้ แต่ไม่ว่าจะดูโก้หรู หล่อและสวย จะเด่นหรือว่าดัง แค่ไหน คนเหล่านั้นกลับไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของดวงตาคู่งามที่จ้องจอโทรทัศน์ อยู่แม้แต่น้อย จวบจนกล้องจับไปที่ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทแบล็กไทโก้หรูที่เพิ่งจะเหยียบ ย่างลงบนพรมแดง ลมหายใจของธีรดาก็เหมือนจะสะดุดโดยไม่รู้ตัว หากพอดวงตา กลมโตอมโศกมองข้ามไหล่บึกบึนของคนตัวใหญ่ไปเห็นสาวสวยในชุดสีแดงเพลิง

สุดเปรี้ยวที่เดินกรีดกรายควงคู่มากับหนุ่มหล่อ เจ้าของวงหน้าสวยรูปไข่ก็ชักสีหน้า ด้วยความชัดใจ เรียวปากยื่นน้อยๆ ส่งไปให้จอทีวีราวกับฝ่ายนั้นจะรู้เห็น

ชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่นักแสดงน้าในภาพยนตร์เรื่องไหนๆ และไม่ใช่นักแสดง สมทบที่มีชื่อเข้าชิงรางวัลในงานคืนนี้แต่คนรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาคมคายดูจะเด่น

จะดัง และได้รับความสนใจจากบรรดาช่างภาพและนักข่าว รวมถึงแฟนๆ โดยเฉพาะ นักแสดงสาวสวย มากกว่านักแสดงนำชายบางคนเสียอีก เพราะเขาคือผู้สร้างและ นายทุนใหญ่ที่ทำหนังแต่ละเรื่องจะต้องมีข่าวเกรียวกราวเสียยิ่งกว่านักแสดงนำของ เรื่อง เนื่องจากจำนวนเงินลงทุนมากมายมหาศาลที่เจ้าตัวทุ่มทุนสร้างชนิดไม่กลัวว่า จะหมดตัว

ทั้งที่เฝ้าบอกตัวเองมากว่าสามเดือนแล้วว่าไม่ให้สนใจเขา แต่หัวใจเจ้ากรรม มันก็ยังคงเต้นแรงไม่ต่างจากทุกครั้ง

นอกจากผู้เป็นบิดาและน้องชาย เขาคือผู้ชายและพี่ชายคนเดียวที่เธอสนิท

ที่สุด

เขา...คนที่เกิดวันเดียวกับเธอ แต่ถึงจะห่างกันเป็นยี่สิบปี ทุกปีพอถึงวันคล้าย วันเกิด ไม่มีปีไหนที่ เขาจะไม่มาให้เธอ เห็นหน้า

เขา...คนที่สอนเธอว่ายนํ้า สอนเธอขับรถ สอนการบ้าน อาสาพาไปส่งโรงเรียน ช่วยหาที่เรียนให้ตอนที่เธอบอกว่าจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ คอยให้คำปรึกษา คอยขับรถไปรับไปส่งที่มหาวิทยาลัยตอนที่เธอไปเรียนปริญญาตรีและโทที่แคลิฟอร์เนีย ตามคำแนะนำและร้องขอของเขา ด้วยเหตุผลว่าเขาจะได้ช่วยดูแลเธอได้ ขณะที่ น้องชายคนเดียวเสือกที่จะไปเรียนต่อที่อังกฤษตามคำแนะนำของพี่ชายใหญ่ และ ด้วยความไว้วางใจของพ่อกับแม่ที่เชื่อมั่นในตัวเขา

แล้วเขาก็ดูแลเธอดีจริงๆ ดีชนิดว่าริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ยิ่งเป็นมนุษย์ ผู้ชายด้วยแล้ว อย่าได้หวังเลยว่าจะได้มีโอกาสอยู่กันตามลำพังสองต่อสอง หรือถ้า วันไหนที่เธอให้เพื่อนผู้ชายไปส่งที่ห้อง เพราะเขามีเหตุให้มารับเธอไม่ได้ เนื่องจาก ติดธุระหรืออะไรก็แล้วแต่ พอเขารู้เขาก็จะโวยวายยกใหญ่ในตอนแรก จากนั้นก็จะนิ่ง ไม่ยอมพูดยอมจากับเธอ เดือดร้อนเธอต้องหาวิธีง้อคนตัวใหญ่ขี้ใจน้อยครั้งแล้ว ครั้งเล่า

ตอนแรกเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกว่าเขาเป็นอะไร ทำไมเวลาไปไหนมาไหน หรือแม้กระทั่งเวลาเขายกกองภาพยนตร์ไปก่ายในปาในเขา กลางทะเล แม่น้ำ หรือ มหาสมุทร...ขอให้เขารู้เถอะว่าเธอว่าง หรือไม่มีเรียน เขามักจะหาข้ออ้างหอบหิ้ว เธอไปด้วยเสมอๆ

แล้วไอ้อาการติดเธอแจจนไม่ยอมให้คลาดสายตา ก็ทำให้เธอไม่อาจทนเก็บ ความสงสัยเอาไวได้อีกต่อไป เพราะตอนที่เธอเรียนมัธยมปลายอยู่เมืองไทย ว่าเขา

แสดงออกชัดเจนแล้ว แต่เทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เธอย้ายมาเรียนที่แคลิฟอร์เนีย

ตั้งแต่จำความได้...ในทุกวัน และทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนอกจากพ่อ กับแม่และน้องชายแล้ว ก็มีเขานี่แหละที่เข้ามามีส่วนร่วมด้วยตลอด

ถึงไม่ใช่คนในครอบครัว ก็เหม่อนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เพราะคนที่มี ถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่ไกลกันคนละขอบฟ้าขยันบินมาเมืองไทยเหลือเกิน มาบ่อยเสีย จนเธอคิดว่าเขาแค่เดินทางไปทำงาน เสร็จแล้วก็กลับมาบ้านอะไรประมาณนั้น เพราะ เขาจะบินมาเมืองไทยอย่างน้อยก็เดือนละครั้ง มาบ่อยเสียจนพ่อของเธอประชดบอก ให้เขาซื้อ เครื่องบินส่วนตัว

เธอจำได้ว่าตอนนั้นทุกคนกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา และ ทุกคนก็รู้ว่าพ่อของเธอแค่พูดเล่นเท่านั้น แต่ใครจะคิดว่าเขาจะซื้อจริงๆ

แล้วตอนนี้เขาเป็นอะไร

คนที่เคยพาเธอเดินทางไปไหนต่อไหนด้วยเจ้า TD. ซึ่งเป็นชื่อเครื่องบิน ส่วนตัวของเขา ที่เจ้าตัวเป็นคนตั้งชื่อให้มันเอง

คนที่เคยไปรับไปส่งเธอ...

คนที่เคยโทร. หาเธอไม่เร้นแต่ละวัน ไม่ตํ่ากว่าวันละสามเวลาเป็นอย่างน้อย

คนที่เคยสารภาพว่า ‘รัก' เธอ หลังจากเธอย้ายไปเรียนที่แคลิฟอร์เนียได้

ไม่ถึงเดือน แถมยังไปขนข้าวของของเธอออกมาจากห้องพักที่เธอเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ เพื่อให้มาอยู่ที่คอนโดฯ ของเขาแทน ในขณะที่ตัวเจ้าของห้องย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน หลังใหญ่ของผู้เป็นพ่อ

เขาบอกว่ารัก แต่กลับไม่ยอมติดต่อหากัน ไม่ยอมโทร. มาหา ไม่ยอมรับ โทรศัพท์ ไม่ยอมตอบอีเมล์ของเธอ แถมยังควงสาวสวยเดินเฉิดฉายในงาน หน้าระรื่น

นี่หรือคนที่เคยบอกว่าเฝ้ารักเฝ้ารอเธอมานาน รักเกินกว่าจะเห็นเธอเป็น น้องน้อยเหม่อนในวันวานอีกต่อไป

เธออยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่า ที่เขาหายเงียบไปก็เพราะว่าเขายังต้องการ เวลาทำใจเรื่องที่พ่อของเขาเพิ่งเสียไปเมื่อสามเดือนก่อน ซึ่งตอนที่เธอบินไปร่วมงาน ศพพร้อมกับพ่อแม่และน้องชาย เธอก็ยังเห็นเขาพูดคุยเป็นปกติดี ถึงจะทำตัว สงบเสงี่ยมไปบ้าง เพราะว่ามีสายตาของพ่อเธอคอยจับจ้องมองอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น ก่อนจะเดินทางกลับกัน เขาก็ยังหาเวลาพาเธอไปกินข้าวด้วยกันสองต่อสองจนได้

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หรือว่าเขาจะคิดได้แล้วว่าที่ผ่านมาเขาแค่สับสน หรือหลงเข้าใจผิด คิดว่ารัก แต่ไม่ได้รัก...แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ ล่ะ ถ้ามันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นแค่ ความผูกพันฉันพี่น้องเธอจะทำอย่างไร

จะทำอย่างไรน่ะหรือ...อึ! ก็คงได้เห็นดีกันสักตั้งนั่นแหละ ก็เพราะเขาไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอต้องทุกข์ใจแบบนี้...ตลอดชีวิต ตั้งแต่โตเป็น สาวเต็มตัว เธอไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายก็เพราะเขาที่คอยกันทำ คอยเขี่ยบรรดาหนุ่มๆ ที่เข้ามาขายขนมจีบให้เธอออกไปทีละคนได้อย่างแนบเนียนที่สุด

เสียแรงที่อุตส่าห์ให้ใจ เสียแรงที่อุตส่าห์ตกลงปลงใจด้วย แล้วดูเขาทำกับเธอ สิ ควงสาวอื่นออกงานหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร คอยดูนะ ถ้ามาที่นี่อีกเมื่อไหร่เธอจะ...จะอะไรดีล่ะ “รดา หนูตื่นหรือยังน่ะลูก'' เสียงของมารดาทำให้หัวสมองน้อยๆ ที่กำลัง คิดหาวิธีเอากลับคนทางไกลหยุดลงโดยอัตโนมัติ “ตื่นแล้วค่ะ''

ร่างเพรียวระหงเดินเร็วๆ มาเปิดประตูห้องนอนให้มารดา ไม่แปลกใจเลย ที่มารดามาเคาะห้อง เพราะตอนนี้มันเกือบจะเก้าโมงเข้าแล้ว ซึ่งถ้าเป็นวันอื่นๆ ปานนี้เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้ว

“ยายหนูไม่สบายหรือเปล่าลูก แม่ไม่เห็นลงไปกินข้าวก็เลยขึ้นมาตาม'' คนเป็น แม่ถามลูกสาว แต่สายตาชำเลืองไปมองทีวิที่ลูกสาวเปิดเอาไว้ “หนูไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ พอดีดูทีวีอยู่'’

“ดูถ่ายทอดการประกาศรางวัลออสการ์ละสิ'' คุณแม่ยังสาวถามลูกสาวคนสวย อย่างยิ้มๆ “ค่ะ''

“เห็นว่ามีหนังของพี่เขาเข้าชิงด้วยไม่ใช่เหรอจ๊ะ''

“ค่ะ''

“เอ? เข้านี้ลูกสาวของแม่เป็นอะไรไปจ๊ะ ทำไมพูดน้อยจัง'' พอได้ฟังค่ากระเซ้า ของมารดา ธีรดาถึงได้รู้ตัวว่าคงเผลอแสดงพิรุธให้มารดาเห็น “ก็หนูไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ''

“ลูกสาวแม่พูดเหมือนกำลังงอนใครอยู่อย่างนั้นแหละ'' สวรรย์ดาร์มองลูกสาว

ด้วยความเห็นใจ แต่ครั้นจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะคนหวงลูกสาวสั่งห้าม เอาไว้

“หนูเปล่าสักหน่อย...หนูขอเวลาแต่งตัวเดี๋ยวนะคะ เสร็จแล้วจะตามลงไป''

“ไม่ต้องรีบก็ได้จ้ะ จะดูก่อนก็ได้ เพราะคุณพ่อกับน้องชายของหนูก็ยังเกาะติด หน้าทีวีทั้งคู่เหมือนกัน คงลุ้นเอาใจช่วยพี่เขานั่นแหละ...แล้วนี่เจ้าตัวเขาไปร่วมงาน หรือเปล่าจ๊ะ''

คนเป็นแม่แกล้งถาม ทั้งที่ก่อนเข้ามาในห้องลูกสาว ก็เห็นเหมือนที่ลูกสาว คนสวยเห็น แถมเสียงบ่นพึมเป็นหมีกินผึ้งของสามี ตอนที่เห็นเดวิดควงสาวสวย ออกงาน ก็เป็นเครื่องช่วยการันตีได้เป็นอย่างดี

“เห็นแวบๆ อยู่นะคะ'' ลูกสาวตอบออมเสียงผิดจากทุกครั้ง เพราะตัวเอง แทบจะไม่กะพริบตาด้วยซํ้าตอนที่ร่างสูงใหญ่ของเขาปรากฏตัว

“แล้วหนูคิดว่าปีนี้หนังของพี่เขาจะมีลุ้นไหมล่ะลูก'' สวรรย์ดาร์ชวนลูกสาวคุย ไปเรื่อยเหมือนปกติ ทั้ง^,ที่รู้'ว่ามัน'ไม่ปกติ

ชีวิตตลอดสามเดือนที่ผ่านมาของลูกสาวเป็นอย่างไร คนเป็นพ่อเป็นแม่รู้เห็น มาตลอด แตกต้องพยายามไม่ใจอ่อน เมื่อคนเป็นพ่อต้องการพิสูจน์ใจคนที่ได้ชื่อว่า เป็นน้องชาย หลังฝ่ายนั้นเกิดอยากจะเปลี่ยนสถานะจาก ‘น้องชาย' มาเป็น ‘ลูกเขย' แทน

“ไม่ทราบสิคะ พักนี้หนูไม่ค่อยได้คุยกับพี่เขาน่ะค่ะ''

สวรรย์ดาร์มองลูกสาวด้วยความสงสาร เมื่อได้ยินน้ำเสียงเศร้าลงจนเห็น ได้ชัด ไม่รู้ว่าเธอคิดผิดหรือคิดถูกที่ยอมตามใจสามีในเรื่องนี้ “ทะเลาะกันหรือเปล่าจ๊ะ''

คนเป็นแม่ถามในเรื่องที่รู้ดีอีกเช่นเคย พลางมองหน้าลูกสาวคนเดียวด้วย ความเข้าใจ...แต่ถึงจะเห็นใจ ก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะผู้เป็นสามีย้ำนักย้ำหนาว่า ห้ามเธอใจอ่อน...และไอ้อาการนั่งขึง ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกกว่านาทีตอนที่เขา รู้ความจริง ก็ทำให้เธอไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกมา ทั้งที่สงสารลูกสาวคนเดียว จนสุดหัวใจ

เธอเข้าใจสามี และเธอก็เห็นใจสองหนุ่มสาวด้วย

ถึงตอนนี้เธอก็ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น เมื่อฝ่ายนั้นทำได้ตาม ที่สัญญาเอาไว้ พิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็น ถึงเวลานั้นสามีของเธอคงทำใจให้ยอมรับ

เดวิดได้ ขณะที่หัวใจสองดวงที่อยู่ต่างที่ ไกลกันคนละซีกโลกก็จะได้หลอมรวมเป็น หนึ่งเสียที

“เปล่าค่ะ”

เขาไปทำอะไรอยู่ที่ไหนเธอยังไม่รู้เลย แล้วเธอจะทะเลาะกับเขาได้อย่างไร ถึง เธออยากจะทะเลาะด้วย เขาก็ไม่เคยลดตัวมาทะเลาะกับเธอเลยสักครั้ง...อย่างมาก เวลาเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เขาก็แค่ไม่พูดด้วย แต่พอสามนาที ห้านาทีผ่านไป เขาก็จะลืมไปเลยว่า ไอ้สามนาทีห้านาทีก่อนหน้านี้ เขากำลังไม่พอใจเธออยู่ จากนั้น เขาก็จะมานั่งลงตรงหน้าแล้วก็ถามว่า

ได้ยั่วพี่แล้ว อารมณ์ดีขึ้น'หรือยัง'

แค่นี้จริงๆ

ไม่ต่างจากตอนที่เขาเห็นเธอเป็นน้องน้อย เป็นน้องสาวสุดที่รักเลย...เขาเคย เอาใจ เคยตามใจ เคยทูนเกล้าให้อย่างไร พอสถานะเปลี่ยนจากน้องสาวมาเป็นคนรัก เขาก็ยังคงทำตัวเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยนแปลง...ยกเว้นก็แต่สายตาวาววามของ เขาที่มองเธอเท่านั้นที่เปลี่ยนไป

“ไม่ได้ทะเลาะกันก็ดีแล้วละจ้ะ เดี๋ยวแม่จะไปดูคุณพ่อหน่อยนะ หนูดูเสร็จ แล้วลงไปกินข้าวนะจ๊ะ แม่จะบอกให้เด็กตั้งโต๊ะสายหน่อยวันนี้'

“ค่ะ”

“ยายหนูไม่เป็นอะไรแน่นะลูก” คนเป็นแม่ถามยํ้าอีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่าอาการ เซื่องซึมที่ลูกสาวกำลังเป็นอยู่นี้ สาเหตุมาจากหนุ่มหล่อที่เพิ่งปรากฏตัวให้เห็นในทีวี “แม่ขา ลูกสาวของแม่ไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ”

สีหน้าและแววตาบอกความเป็นห่วงเป็นใยของมารดา เรียกให้ลูกสาวคนสวย เดินเข้าไปโอบเอวบางของมารดาอย่างประจบ

“ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ บอกแม่นะจ๊ะ”

“ค่ะ”

“แม่รักลูกนะ”

“หนูก็รักคุณแม่ค่ะ...รักที่สุดเลย” พอบอกรักเสร็จก็หอมแก้มนุ่มของผู้เป็น แม่ฟอดใหญ่ไม่ต่างจากสมัยยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ

“กลัวแต่ว่าพอมีคนรักแล้วจะไม่พูดกับแม่แบบนี้น่ะสี” คนเป็นแม่กระเซ้า “ไม่มีทางหรอกค่ะ ให้ยังไงคุณแม่สุดที่รักกับคุณพ่อ...อ้อ แล้วก็น้องชาย

จอมกวนของหนูด้วย ไม่ว่าจะยังไงสามคนก็เป็นที่หนึ่งในใจของหนูเสมอ ไม่มีทาง ที่คนอื่นจะสำคัญกว่าได้หรอกค่ะ”

“แม่ว่าหนูลืมไปอีกคนหนึ่งหรือเปล่าจ๊ะ...พี่เดวิดไง”

พอได้ยินชื่อคนอยู่ไกล ใบหน้าเรียวสวยก็งองํ้าอย่างลืมตัว ลืมที่บอกกับผู้เป็น แม่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าไปเสย

“รายนั้นเขามีคนรักเขาเยอะอยู่แล้วละค่ะ เขาคงไม่อยากเป็นคนสำคัญของ... เอ่อ ของพวกเราหรอก”

เป็นอีกครั้งที่ความรู้สึกส่วนลึกในจิตใจเกือบทำให้พลาดจนมารดาจับได้ แต่ พอรู้ตัว สาวน้อยก็พยายามกลบเกลื่อนเต็มที่ โดยไม่รู้ว่ามารดารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว

“เอาละจ้ะ...ใครจะรักใคร หรือว่าใครอยากจะเป็นคนสำคัญของใคร เอาไว้ ค่อยถามตอนที่พี่เขามาก็แล้วกันนะ...แม่ไปละ”

สวรรย์ดาร์บอกกับลูกสาวยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของลูกสาว ไปยังห้องนอนของตัวเอง ที่มีสามีนั่งเอนกายเอกเขนก ทอดขาเหยียดยาวอยู่บน เตียงนอน สายตาจับจ้องหน้าจอทีวีไม่วางตา แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็ยังอุตส่าห์ยกมือ ขึ้นตบที่ว่างข้างตัว บอกใบให้เธอไปนั่งลงข้างเขา

พอเห็นภรรยาสุดที่รักปรายตามองไปทางจอทีวี ก่อนจะหันกลับมามองเขา ด้วยสายตาล้อเลียน คนเป็นสามีก็แสร้งตีหน้าบึ้งให้เห็น “ไม่ต้องมองผมแบบนี้เลย”

“ดาร์เปส่าคิดอะไรสักหน่อย”

ธีรุตน์โนวัยห้าลืบต้นๆ อมยิ้มน่ารักรับค่าไม่รู้ไม่ชี้ของภรรยาสุดที่รัก “ไปไหนมาจ๊ะ” คนถามละสายตาจากหน้าจอทีวีชั่วคราวเพี่อมามองใบหน้า หวานลํ้าของภรรยา สอดแขนเข้าเกี่ยวเอวบางเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ “ไปหาลูกมาค่ะ”

“ยายหนูว่ายังไงบ้าง...เรื่องหมอนั่น”

พอค่าว่า ‘หมอนั่น' หลุดออกมาจากปาก เหมือนคนพูดจำใจเอ่ยถึง กล้อง ก็จับไปที่ผู้กำกับคนดังราวกับจะแกล้งคนหวงลูกสาว ซึ่งเป็นจังหวะที่ ‘หมอนั่น' ก้มลงไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับสาวสวยที่ควงมาด้วยพอดิบพอดี

“แล้วแบบนี้เนี่ยนะที่มันมาตะโกนใส่หน้าผมปาวๆ ว่ารักยายหนูของเรา” คนหวง ลูกส่งสายตาพิฆาตไปให้คนในจอทีวีราวกับอีกฝ่ายจะมองเห็น

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)